การทำความดี แม้เป็นสิ่งที่ฟังดูน่าเบื่อหน่ายคร่ำครึ แต่เป็นสิ่งที่ต้องทำ เพราะหากสมาชิกในสังคมอยู่ร่วมกันโดยไม่คิดถึงการทำความดีให้แก่ตัวเองและสังคม ก็จะทำให้เกิดความวุ่นวายและเดือดร้อนถึงกันทั้งหมด สิ่งดี ๆ ในแต่ละวัน สามารถเกิดขึ้นได้ ต้องเริ่มจากการให้กำลังใจและมีทัศนคติที่ดีต่อตนเอง ในการทำกิจวัตรและกิจกรรมต่าง ๆ ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงเวลาที่หัวถึงหมอนตอนค่ำ ด้วยความคิดที่ว่า “วันนี้..จะเป็นอีกวัน..ที่ทำความดีทั้งต่อตนเองและคนรอบข้าง” แม้มีอุปสรรคความขัดข้องใจ ก็เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่ต้องกระทบกระทั่งกันและปัญหาใด ๆ ก็ไม่สามารถคงอยู่อย่างนั้นได้ตลอด เพียงแต่ต้องใช้กำลัง “สติ” และความสามัคคี (ไม่ใช่กำลังกายหรือความรุนแรง) ก็จะทำให้สามารถแก้ปัญหาต่าง ๆ ให้ผ่านไปได้ หากแต่ละวัน เราสามารถฝึกฝนได้ในการทำกิจการงานและหน้าที่ต่าง ๆ ที่แต่ละคนย่อมมี “หมวก” หลายใบที่ต้องรับผิดชอบ ไม่ว่าจะในฐานะ พ่อแม่ ลูก ผู้มีบทบาททางตำแหน่งในอาชีพต่าง ๆ หรือแม้แต่การเป็นผู้รับบริการ (ที่ดี) จากผู้อื่น ฯลฯ การทำสิ่งดี ๆ แม้จะเล็กน้อยเหล่านี้ เมื่อสะสมกันเข้าในแต่ละคน ผ่านวันเวลาที่ทำให้กลายเป็น “ตัวตนใหม่” จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมที่ทำความดีกันเป็นเรื่องปกติ ทั้งต่อคนในครอบครัว กลุ่มเพื่อนสนิท ทีมที่ทำงานร่วมกัน และแม้แต่การปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนที่เพียงพบปะกันตามโอกาสต่าง ๆ ทั้งนี้ การคิดทำความดี ด้วยจิตใจที่ “ใหญ่” คือ คิดถึงประโยชน์ต่อผู้อื่นมากกว่าความสุขความพอใจของตนเอง โดยเฉพาะการช่วยเหลือผู้ที่ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว เป็นประดุจ “ทาน” ที่ไม่ระบุตัวผู้รับ แบบนี้ยิ่งทำให้เกิดความมั่นคงหนักแน่นจากใจที่จะทำความดีได้อย่างสม่ำเสมอ มากกว่าการคิดที่จะทำดีเพื่อให้เพียงตนเองและครอบครัว ทั้งนี้เป็นเพราะกระแสความอิ่มใจและความภูมิใจที่ได้รับกลับมาจากการสละเวลาหรือสิ่งเล็กน้อยในชีวิตที่ตัวเราเองแทบไม่เห็นค่า แต่กลับกลายเป็นสิ่งมีคุณค่าต่อชีวิตผู้อื่นได้ ตัวอย่างเช่น การช่วยเหลือคนที่ด้อยโอกาสกว่า เช่น คนตาบอด , เด็กที่ถูกทอดทิ้ง , กลุ่มคนที่ถูกเอาเปรียบในสังคม , คนที่ถูกหลอกหลวงไปค้ามนุษย์ , สัตว์พิการและบาดเจ็บ , คนที่ประสบอุบัติเหตุเคราะห์กรรมจากการประกอบอาชีพด้วยความสุจริต ฯลฯ เหล่านี้เป็นการทำความดีที่คนส่วนใหญ่ไม่คาดหวังว่าจะได้ “อะไร” ตอบแทน ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี เป็นความเสียสละ ซึ่งจะช่วยขัดเกลาจิตใจให้ลดความเห็นแก่ตัวและขยับขยาย “ความกว้างขวาง” ของจิตใจ ให้ทำความดีต่อไปอย่างมีความสุข แม้จะไม่มีใครเห็นก็ตาม “ความดี”..ไม่ใช่สิ่งที่น่า “ล้อเลียน” แต่ความเป็นสิ่งที่ควรนำมา “ลอกเลียน” ผู้ที่ทำความดีเพื่อผู้อื่นด้วยความเต็มใจโดยไม่เบียดเบียนตนเอง ไม่ใช่คนโง่ แต่เป็นคนที่มีใจเสียสละพอที่จะเห็นคุณค่าของสิ่งต่าง ๆ รอบตัว เมื่อเห็นคนทำความดี เราจึงควรให้กำลังใจ อย่างน้อยก็ด้วยการยิ้มให้ และขณะเดียวกันก็สมควรย้อนกลับมามองตัวเอง ว่าเราจะทำความดีในแบบฉบับของเราอย่างไรได้อีกบ้าง?